Jak wiadomo tryb podstawowy występuje w trzech wariantach. Warianty 2 i 3 mają charakter negocjacyjny. Na pierwszy rzut oka różnica sprowadza się do charakteru tych negocjacji: w wariancie 2 są one fakultatywne, w wariancie 3 – obligatoryjne.
Moim zdaniem różnica polega jeszcze na czymś innym, co jest nawet istotniejsze.
Otóż w wariancie 2 negocjacje stanowią „dogrywkę”, która ma prowadzić do „podkręcenia” któregoś z punktowanych parametrów ofert (ceny, ale też jakichś parametrów jakościowych). Wykonawca składa ofertę, zamawiający zaprasza go do negocjacji, po których wykonawca może (ale nie musi) polepszyć dany parametr, zaś w pozostałym zakresie oferta pozostanie bez zmian). Stąd ustawodawca posługuje się pojęciem oferty dodatkowej.
W wariancie 3 chodzi natomiast o doprecyzowanie warunków zamówienia, zwłaszcza opisu – po negocjacjach OPiW ma przekształcić się w SWZ. Oferty składane w odpowiedzi na ogłoszenie są tylko wstępem do negocjacji. Takie oferty nie podlegają wyborowi. Dopiero po negocjacjach wykonawcy otrzymują wymuskane SWZ i są zapraszani do składania ofert ostatecznych.
Z tego powodu oferty w wariancie nr 2 podlegają normie wyrażonej w art 222 ust. 5 i zamawiający niezwłocznie po ich otwarciu podaje ceny tych ofert.
W wariancie nr 3 oferty składane w odpowiedzi na ogłoszenie nie podlegają tej normie (o czym stanowi art 222 ust. 6), ponieważ w rzeczywistości są to stanowiska negocjacyjne wykonawców i ich ujawnienie zniweczyłoby poufność negocjacji. Ewentualne ceny zawarte w tych wstępnych ofertach podaje się dopiero po otwarciu ofert ostatecznych.
–Maciej Lubiszewski–
Dzień dobry!
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }